Sylvia Spierenburg heeft Ruth Kerverzee dit jaar opgevolgd als lid van de Raad van Commissarissen van Lieven de Key, zij is op voordracht van Arcade gekozen voor deze rol.

Sylvia groeide op in Amstelveen en woont daar ook nu met haar gezin. Ze studeerde bedrijfseconomie aan de VU in Amsterdam en heeft in haar leven vaak gehuurd.

Na haar studie deed ze werkervaring op in verschillende grote commerciële bedrijven op het gebied van bedrijfsvoering. Ze wilde echter graag wat meer maatschappelijks doen met haar werk en kennis. Die mogelijkheid vond ze als manager bedrijfsvoering bij een woningbouwvereniging in Amstelveen, WoonGroepHolland. Ze heeft hier gewerkt tot en met de fusie met corporatie Eigen Haard.

Daarna is ze gaan werken in het onderwijs als directeur bedrijfsvoering. Ze is nu bestuurder van Kolom, een onderwijsorganisatie voor speciaal onderwijs in Amsterdam. Sylvia werkt nu ruim 5 jaar als bestuurder bij Kolom en wilde zich naast haar huidige werkkring graag verdiepen in een nieuwe organisatie, vandaar deze nevenfunctie op voordracht van Arcade als commissaris bij de raad van commissarissen van Lieven de Key

Sylvia wil zich komen voorstellen aan de huurders bij de aankomende ledenvergadering van Arcade, ze wil ook graag kennismaken met verschillende bewonerscommissies om zo te horen wat er allemaal speelt onder de huurders.

De raad van commissarissen van Lieven de Key heeft als opdracht dat zij toezicht houdt op het beleid en de uitvoering daarvan bij Lieven de Key. Ze houdt toezicht op de algemene gang van zaken, zoals bijvoorbeeld het ziekteverzuim, risico’s die gelopen worden. Zij keuren de jaarrekeningen en grote investeringen goed en ze zijn ook werkgever van de bestuurder.

Sylvia heeft zich voorgenomen om integraal te kijken naar de organisatie, door haar ervaring is ze in staat goed te letten op de financiën en haar aandacht zal ook liggen bij de manier waarop processen en communicatie lopen zowel binnen Lieven de Key alsook met de huurders van Lieven de Key.

Sylvia vindt het leuk dat ze zich nu weer in een voor haar nieuwe organisatie kan verdiepen en ook daar weer iets kan leren.

Het komt niet vaak voor dat Lieven de Key je uitnodigt voor een BBQ. Bewoners van de Haarlemmer Houttuinen (complex 11503) waren dan ook maar wat verrast. Het charme-initiatief werd met gejuich ontvangen. Tóch ging het op één punt gigantisch mis. Het versturen van de uitnodigingen. Wim Staffeleu, bewoner van het complex, doet verslag.

 

Vanwege een fout, gemaakt tijdens de bouw van het complex, staat het woonblok nu al maanden in de steigers. De hele buitengevel gaat tegen de vlakte. De oude gevel wordt gesloopt en daarna opnieuw opgetrokken. Uiteraard geeft dat veel overlast voor bewoners en omwonenden. Breken, boren, stof, ga zo maar door. Daarnaast zijn er ook de nodige afzettingen. Bewoners moeten drie straten omlopen om gebruik te kunnen maken van de berging.

Daar wordt je als bewoner natuurlijk niet vrolijk van. Zeker niet als je bedenkt dat de werkzaamheden nog 12 maanden duren. Om het “leed” ietwat te verzachten werd er op 13 juli door Lieven de Key en firma Coen Hagedoorn, speciaal voor de bewoners, een BBQ georganiseerd. Een initiatief dat door een ieder met gejuich werd ontvangen. Tevens zouden er ook wat mensen van aannemersbedrijf Coen Hagedoorn en Woonstichting Lieven de Key aanwezig zijn. Dus een mooi moment om elkaar wat beter te leren kennen, informatie uit te wisselen en eventuele vragen te stellen.

Iedereen was dan ook razend enthousiast. Ook de voorbereidingen leken in eerste instantie goed te verlopen. Een aantal bewoners ontving een uitnodiging per mail, mensen zonder internet zouden deze uitnodiging in de brievenbus ontvangen. Over dat laatste heeft een medebewoonster nog navraag gedaan. Maar mevrouw hoefde zich nergens zorgen om te maken. Iedereen, dus ook de bewoners zonder internet, zouden een uitnodiging ontvangen.

Toch ging het juist op dat punt gigantisch mis. De uitnodiging kwam voor veel bewoners te laat. En nog erger, een groot aantal bewoners ontving helemaal geen uitnodiging. Hierdoor waren veel bewoners niet eens op de hoogte van de BBQ. Het merendeel van de BBQ-gasten bestond daarom uit werknemers (bouwvakkers) van Coen Hagedoorn en kantoorpersoneel van Lieven de Key.

De bewonerscommissie ziet dit als een gemiste kans om partijen nader tot elkaar te brengen. De bewonerscommissie heeft dus beklag gedaan bij firma Coen Hagedoorn. Die was immers één van de organisatoren van de BBQ. Maar helaas. In plaats van het boetekleed aan te trekken, schuift de firma de schuld richting bewoners. Die hadden maar beter met elkaar moeten communiceren. Een onzinnige redenatie, want wie organiseert hier nu een BBQ? De reactie van Lieven de Key was gelukkig iets vriendelijker. Die vond het een onfortuinlijke gang van zaken. Evengoed laat een excuusbrief nog altijd op zich wachten.

Maar er is hoop. Bij afronding van de werkzaamheden staan namelijk meerdere feestelijkheden gepland. Dus afwachten hoe dat gaat. Hopelijk wordt dan ook onze bewonerscommissie erbij betrokken?

In gemengde complexen met kopers en huurders wordt natuurlijk ook wel eens verbouwd. Bewoners – zowel huurders als kopers – hebben dan gewoonlijk inzage en soms inspraak in de plannen en het proces. Maar Verenigingen van Eigenaren (VvE’s) en Bewonerscommissies (BC’s) blijken maar al te vaak niet-communicerende vaten te zijn als iets in hun gedeelde complex op de schop moet. De Ombudshuurder geeft advies.

Kopers zijn uiteraard blij als zij een eigen woning in hun bezit hebben kunnen bemachtigen en zeker indien dit in een complex is van een woningcorporatie. Want die zijn relatief ‘goedkoop’. Vaak willen kopers er een paradijsje van maken door te verbouwen. Plannen hiertoe worden gemaakt en ingediend bij het stadsdeel of de gemeente. Die beoordeelt de plannen en geeft de vergunning af.

Het lijkt heel simpel. Toch gaat er regelmatig het een en ander fout. Een nieuwe koper kent de woning en de rest van het pand onvoldoende. Met name als er iets moet worden weg- of doorgebroken kan het fout gaan.

Toch worden er hiervoor vergunningen verstrekt. Kennelijk is de kennis en inzicht bij bouwtoezicht ook onvoldoende. Zie ter illustratie een brief van een BC aan het stadsdeel.

Maar ook bij andere complexen en particuliere verhuurders gaat er regelmatig iets mis met verbouwingen, zoals te horen is van huurders uit andere complexen en bij particuliere verhuurders.

Om dit soort fouten te voorkomen is het zeer verstandig dat BC’s alle (ver)bouwvergunningen goed in de gaten houden. En als er geen BC is, dan kunnen enkele huurders dit op eigen initiatief doen.

Alle vergunningen worden gepubliceerd op www.mijnoverheid.nl. Op deze site kunnen BC’s en huurders zich aanmelden om alle vergunningen in hun postcodegebied te ontvangen. De grootte van het postcodegebied kan zelf worden bepaald via ‘een straal van … meter’. Het valt moeilijk te vermijden, maar ook komen er dan vergunningen binnen van nabijgelegen complexen. Voor elke vergunning kan via de mail of link nadere informatie opgevraagd worden.

Met name de plattegronden zijn belangrijk. Klopt de huidige situatie wel? Staan de doorgaande leidingen en afvoerkanalen wel ingetekend? En op de goede plaats? Zijn deze nog wel of niet in gebruik en waarvoor, zoals rookkanalen? Hetzelfde geldt voor de nieuwe situatie. Wat is er veranderd? Wat wordt er gesloopt?

De ervaring leert dat medewerkers van bouwtoezicht vinden dat leidingen niet ingetekend hoeven te worden. Zelfs doorgaande leidingen niet. En afvoerkanalen zijn volgens hen ook leidingen. Een volkomen verkeerd standpunt. Want een werknemer van het (ver)bouwbedrijf ziet op zijn bouwtekening deze doorgaande leidingen en afvoerkanalen niet ingetekend en trekt de conclusie dat deze gesloopt kunnen worden. Met alle noodlottige gevolgen van dien. Dit is altijd een goede grond om bezwaar te maken.

Hiermee komen we tot een belangrijk punt, het bezwaar maken. Bij wie dit moet staat duidelijk omschreven bij de vergunningverlening: dit is het Juridisch Bureau van de gemeente. Toch gaat dit niet zomaar. Alleen belanghebbenden mogen bezwaar maken bij het Juridisch Bureau. En het beleid van het Juridisch Bureau is niet altijd helder en duidelijk.

De ervaring leert dat een BC wordt beschouwd als een vereniging met beperkte rechtsbevoegdheid en als zodanig zelf geen bezwaar kan maken. Dus wilt u bezwaar maken, doe dat dan op eigen naam en niet namens de BC. Wel moet worden vermeld dat deze persoon bijvoorbeeld als voorzitter van de BC ook bij de VvE-vergaderingen de huurders vertegenwoordigt. En dat de BC een belangenorganisatie is, die de belangen van de huurders en de woningen in het complex behartigt, met name de gevolgen van de verbouwingsplannen, en dat ondergetekende deze belangen vertegenwoordigt. Inclusief ongewenste ontwikkelingen, zoals verkamering of woningsplitsing, indien dit speelt.

Laat als het mogelijk is een of meer huurders rondom de desbetreffende woning meetekenen of een ondersteuningsverklaring toevoegen. Dat maakt het bezwaar sterker.

Kortom, besteed veel aandacht aan dit punt. Hoewel het balletje soms beter rolt. Dan is een bezwaar zo overduidelijk dat het weliswaar niet als bezwaar in behandeling wordt genomen, maar dat wel de verbouwplannen wel worden aangepast om het bezwaar weg te nemen.

Het tweede belangrijke punt zijn de gronden van bezwaar. Dit kunnen dus fouten zijn zoals hierboven omschreven, maar ook ongewenste ontwikkelingen. Zoals verkamering of woningsplitsing. Een goede en duidelijke omschrijving is heel belangrijk. En bedenk dat u slechts zes weken de tijd hebt na publicatie van de vergunning. In de praktijk komt dit neer op vijf volle weken.

Indien nodig kan altijd contact opgenomen worden met ervaringsdeskundigen.

Zie ter illustratie twee voorbeelden van bezwaarschriften. (BEZWAAR5 en BEZWAAR8) Beiden zijn ontvankelijk verklaard en in behandeling genomen.

Met de aangepaste wet worden vaste huurcontracten (voor onbepaalde tijd) weer de norm in plaats van tijdelijke flexcontracten van maximaal twee tot vijf jaar. Hiermee hebben huurders weer iets meer zekerheid, uitgezonderd studenten en jongeren. Cok Oostveen, activistisch huurder en vrijwilliger bij Arcade, is daarom niet onverdeeld enthousiast over de nieuwe wet. Hieronder zijn betoog.

 

Onlangs heeft de Tweede Kamer een wet aangenomen met een verbod op tijdelijke huurcontracten. Dit zal het misbruik van tijdelijke contracten, met name bij particuliere verhuurders, moeten tegengaan. Voordat deze wet definitief wordt moet de Eerste Kamer akkoord gaan.

Het verbod op flex is niet absoluut. Er zijn uitzonderingen voor beperkte situaties en voor bepaalde doelgroepen. Voor studenten wordt het campuscontract gehandhaafd. En voor jongeren blijft een 5-jarig contract nog steeds mogelijk. Afgevraagd kan worden of deze laatste uitzondering wel zo verstandig is.

Lieven de Key zet met haar beleid vol in op jongeren en tijdelijke contracten. Ook de andere woningcorporaties doen hier aan mee maar in iets mindere mate. Afgevraagd kan worden of dit wel eindeloos kan doorgaan, jongeren de woningmarkt instampen en dan maar zien wat er uit komt? Want waar moeten die jongeren heen als zij na die 5 jaar, plus misschien 2 jaar verlenging, hun woning uit moeten? Kunnen zij tijdig andere woonruimte vinden op de overspannen Amsterdamse woningmarkt of komen zij op straat te staan?

Ex-jongeren missen de boot

Het ziet ernaar uit dat veel ex-jongeren de boot zullen missen. Op zich een goede reden om dit eenzijdige beleid van tijdelijke jongerencontracten sterk te minderen of helemaal te stoppen. Daarnaast zijn er nog meer redenen om met dit beleid te stoppen. Een ervan is de eenzijdige ontwikkeling van Amsterdam – en overigens ook van andere grote steden – in relatie tot de wijde omgeving van die grote steden.

We concentreren ons op onze eigen situatie. Amsterdam was in de jaren na de wederopbouw (de jaren vijftig van de vorige eeuw) enigszins in verval geraakt. Weliswaar waren er veel woningen bijgebouwd, met name in Nieuw West en de Bijlmer was de stad flink uitgebreid, maar economisch deed Amsterdam het niet goed. Het centrum en de 19de eeuwse wijken waren in verval geraakt, de speculatie op de huizenmarkt met leegstand was toegenomen, er kwam verkrotting en het ‘stapelen’ van werkende migranten in bepaalde buurten.

De stad had een positieve impuls nodig. Die kwam in de jaren ’80 met de stadsvernieuwing. Kleinschalig en gericht op bewoners, in tegenstelling tot het ‘overloopbeleid’ en de megalomane stedelijke plannen van de jaren ’60 en ’70, met grootschalige sloop, hoge nieuwbouw, brede verkeerswegen en metrolijnen.

Naast de stadsvernieuwing werd ingezet op hoogwaardige werkgelegenheid, met name in de financiële sector, hoofdkantoren, automatisering en de creatieve beroepen. Met de Zuidas als een van de trekkers.

Echter veel nieuwe arbeidsmigranten, de zogenaamde ‘kenniswerkers’, moesten van buiten Nederland komen. Nieuwe expats en in Amsterdam blijvende afgestudeerden verhoogden de inwonersaantallen. Hierdoor nam de vraag naar koopwoningen, duurdere huurwoningen en starterswoningen toe. Door die grotere vraag stegen de koop- en huurprijzen flink. De woningmarkt in Amsterdam raakte ontwricht. Het beleid sloeg door.

Kan de stad dit wel aan?

Je zou verwachten dat dit beleid van het aantrekken van kenniswerkers, met name gericht op jongeren, zou worden stopgezet, nu het min of meer uit de hand is gelopen. Helaas gebeurt dit niet. Het wordt hooguit bijgesteld, iets kieskeuriger wat betreft het soort bedrijf of instituut. Zo is er nu sprake van dat een groot NAVO-fonds voor innovatie naar Amsterdam gaat komen, met in het kielzog veel start-ups in de ICT-sector.

Kan de stad dit wel aan? Is het niet beter om dit in Zuid-Limburg te vestigen? Dat is een krimpregio en kan wel een impuls gebruiken. Bovendien bevinden zich daar ook een universiteit en hogescholen. Zodat afgestudeerden ook in de eigen regio aan de bak kunnen komen. En er is al een NAVO-vestiging in Brunssum.

Over regio’s gesproken, in de pers wordt regelmatig melding gemaakt van een leegloop van het platteland, gebrek aan werkgelegenheid aldaar, verdwijnende zorgvoorzieningen en openbaar vervoersarmoede. Waarom dan toch alle werkgelegenheid concentreren in de grote steden? En de rest van het land laten verloederen? Het aantal krimpregio’s neemt gestaag toe. Het evenwicht is volledig zoek.

In Amsterdam zullen door de steeds toenemende vraag naar woningen en bedrijfsterreinen uiteindelijk de groene scheggen en Waterland moeten worden opgeofferd. De stad wordt dan een steenwoestijn. De leefbaarheid zal sterk verminderen. Het zal een Pyrrhusoverwinning worden.

Het lijkt misschien een doemscenario, maar het is zeker niet onrealistisch. Al enige jaren terug pleitte econoom Coen Teulings voor grootschalige woningbouw in Waterland. Dat zou goedkoper zijn. Maar ook de gemeente in haar zoektocht naar bouwlocaties wilde volkstuincomplex Amstelglorie opofferen voor woningbouw.

Daartegenover zou Amsterdam als economische motor de regio’s op sleeptouw moeten nemen, niet leegzuigen!

Liever meer spreiding

Kortom: spreiden met die hap. Meer werkgelegenheid en jongeren naar de regio’s voordat deze doodbloeden. Dan komt daar meer en broodnodig leven in de brouwerij.

En dan nu de clou. Door ongebreideld maar aanbieden van jongerenwoningen met tijdelijke contracten versterkt Lieven de Key deze negatieve ontwikkelingen in Amsterdam. De scheefgroei zal blijven toenemen. Daarom zou dit beleid gericht op jongeren met tijdelijke contracten sterk moeten verminderen. Misschien is het zelfs beter om nu helemaal ermee te stoppen totdat de stad weer in balans is. Helaas biedt de nieuwe Wet vaste huurcontracten in deze kwestie geen oplossing.

In deze tijden van energiecrisis en klimaatverandering worden huurders overspoeld met allerlei goedbedoelde tips om energie te besparen. Isoleren, dubbelglas, zonnepanelen, kieren dichten, thermostaat een paar graden lager, korter douchen – alle beetjes helpen. Maar volgens huurder en activist Cok Oostveen speelt er meer op het gebied van de energietransitie. Dat noemt hij een lang en ingewikkeld verhaal. Om het kort en overzichtelijk te houden formuleert hij hieronder een ideologisch betoog, met een aantal krachtige voorbeelden.

 

Een betoog van huurder en activist Cok Oostveen.

Als gevolg van veertig jaar neoliberalisme in politiek Den Haag zijn de huren te sterk gestegen. Onder andere door de verhuurderheffing, het oppompen van het puntenstelsel, te hoge aanvangshuren en de scherpe scheiding tussen sociale verhuur en de vrije sector. De markt zou alle problemen oplossen. Het tegendeel is waar. De markt heeft het wonen verziekt en de wooncrisis veroorzaakt! Maar dit terzijde.

Allereerst het misverstand dat de energietransitie alleen de omschakeling is van gas, benzine en andere fossiele brandstoffen naar zogenaamde hernieuwbare energie en groene stroom. Het is ook de bedoeling om minder energie te verbruiken. Dus niet alleen schoner maar ook minder; minder autorijden, minder vliegen, meer dingen zelf doen, op eigen kracht, zoals meer fietsen en meer lopen.

Wat dat betreft leven we in een ‘gemaksmaatschappij’. Overal is gemaksapparatuur voor. Dat wordt ons aangeprezen door reclames. Lekker makkelijk allemaal. Als je er niet aan meedoet tel je niet mee. Waar gaat dit naar toe? Komt er binnenkort een zelfroerend theelepeltje met afstandsbediening op de markt? Het klinkt overdreven maar zo werkt de consumentenmarkt.

Daarnaast bestaat er een overmaat aan ‘diensten’, alles kan worden thuisbezorgd of voor je worden gedaan. Nooit meer koken, nooit meer boodschappen doen, thuiswerken, geen vriendenbezoek meer maar digitaal communiceren. Voor sommigen misschien nog een uurtje sportschool per week. Voor de meesten bewegingsarmoe en overgewicht. Gaan wij de duiven achterna die op hun vaste stek zitten te wachten tot er weer zo’n gek met oud brood langs komt?

En dan de ontwikkeling die overduidelijk zichtbaar is in het straatbeeld. De enorme toename van e-bikes en fat bikes. Oorspronkelijk bedoeld om ouderen en zwakkeren te helpen om langer in beweging te blijven. Nu in gebruik bij veel jongere mensen die goed in staat zijn om zelf de pedalen rond te trappen. Zelfs schoolkinderen rijden binnen de stad elektrisch: de bewegingsarmoe van de toekomst!

Dit kost allemaal veel energie. Kennelijk is er een grote groep mensen die het kunnen betalen. Maar door de grotere vraag naar energie blijven de energieprijzen hoog. Waardoor anderen, in het armere deel van de samenleving, juist in de problemen komen en blijven. Meer solidariteit is wenselijk.

Een soortgelijke discussie hebben we gezien bij de internationale klimaattop over een solidariteitsfonds. Door de hogere uitstoot van rijke landen lopen arme landen flinke klimaatschade op die zij niet kunnen betalen. Maar ook het massaal opkopen van vloeibaar gas door rijke Europese landen zorgt voor hogere prijzen, zodat arme landen buiten de boot vallen en zonder gas komen te zitten. Ook op wereldniveau is meer solidariteit hard nodig.

Een kritische blik op onze consumptiemaatschappij is in dit kader op z’n plaats. De winkelschappen liggen vol. Niet alleen met essentiële dingen, maar ook met veel eigenlijk overbodige extraatjes. En daarbij de vele aanbiedingen, nog goedkoper dan goedkoop. Als we maar ‘kopen kopen kopen!’ blijft de verspilling ook toenemen. Wat overblijft komt terecht bij voedselbanken of wordt weggegooid. De verspilling is al jaren enorm. De massaproductie gaat maar door, meestal ten koste van de kwaliteit, arbeidsomstandigheden, uitputting van de grond, uitputting van grondstoffen en exploitatie van het leven om ons heen. Denk hierbij aan de stikstofproblematiek, de misstanden in de slachterijen, de vele arbeidsmigranten die slecht gehuisvest zijn, de louche uitzendbureaus die hierbij zijn betrokken, enzovoorts.

Bij apparaten uit zich dit op een andere manier. Een belangrijk onderdeel bijvoorbeeld wordt uit de handel gehaald zodat de consument gedwongen wordt een nieuw apparaat te kopen. Bijvoorbeeld een toner voor de printer. Of het apparaat is zodanig geconstrueerd dat reparaties onmogelijk worden. Allemaal verspilling. Dit kost veel energie. Wat dat betreft leven we ook nog eens in een weggooimaatschappij. Recyclen is niet altijd mogelijk.

Wij moeten als ‘consumensen’ veel bewuster worden. Is een aanschaf echt noodzakelijk? Daarbij meer letten op de kwaliteit, de levensduur, valt het te repareren of te recyclen. Bijvoorbeeld: goedkope schoenen gaan vrij snel kapot, terwijl duurdere schoenen vaak veel langer meegaan en bovendien loop je er prettiger op.

Solidariteit is een van de kernvoorwaarden voor de energietransitie. Niet meer ‘ieder voor zich’ en ‘niemand voor ons allen’. Dit individualisme, samen met de markt, leidt alleen maar tot een sterke tweedeling. De sterken en rijken worden sterker en rijker, de rest kijkt toe. Daarom moeten we toe naar minder markt of liever helemaal geen marktwerking. Gewoon meer regulering. Niet alleen op lokaal en landelijk niveau, ook en vooral op wereldniveau.

Dat betekent ook minder macht voor de aandeelhouders, de multinationals en de banken. Er moet veel meer aandacht komen voor het midden- en kleinbedrijf. Bedrijven moeten weer bewust worden van het maatschappelijk belang.

Solidariteit betekent ook dat rijke landen een stap terug moeten doen ten opzichte van arme landen. Hierbij moeten we niet vergeten dat onze rijkdom voortgekomen is uit het koloniale verleden met plundering van grondstoffen en slavernij. Maar het is niet de gewone burger die de stap terug moet doen, maar de ‘rijke elite’.

Concluderend kunnen we stellen dat er anders en duurzamer geproduceerd moet worden, minder en bewuster geconsumeerd, minder energie verbruiken, meer zelf doen op eigen kracht, minder markt en meer regulering. En vooral moeten de rijken een stap terug doen want zij zijn de veroorzakers van de energiecrisis, zij verbruiken en verspillen veel te veel. Wij moeten die solidariteit opeisen, van lokaal niveau tot wereldwijd!

Huurverlaging. Dat klinkt goed. Dat wil iedereen wel. Maar de vlieger gaat niet voor iedereen op. Wel eenmalig voor huurders met een hoge huur en een laag inkomen. Die gaat in per 1 juli 2023, tegelijk met de gewoonlijke huurverhoging voor de meeste andere huurders. Dus voor één groep huurders verlaging, voor alle andere huurders verhoging. Hoe kan dit toch?

 

Eerst de hamvraag. Wie komen er in aanmerking voor de eenmalige huurverlaging in 2023 en hoe gaat het in z’n werk? Iedereen die minder verdient dan 120% van het wettelijk minimumloon gaat niet meer betalen dan € 575,- netto per maand. Is de huur thans lager, dan is het helaas pindakaas, dan gaat de huurprijs juist omhoog. Alleen huurders met een netto huur boven € 575,- per maand profiteren. De genoemde 120% is mede afhankelijk van de samenstelling van uw huishouden.

Meer informatie over de eenmalige huurverlaging en welke acties tot uw beschikking staan (inclusief een voorbeeldbrief) vindt u bij de Woonbond.

En het gaat geheel automatisch voor huurders met een laag inkomen in 2021. Lieven de Key krijgt van de ‘mooier-kan-je-het-niet-maken’ Belastingdienst te horen wie een inkomen heeft onder de inkomensgrens van 120%. Er wordt niet doorgegeven hoeveel iemand verdient. Want dat mag niet volgens de privacywet. Uiteraard zult u zelf de vinger aan de pols moeten houden of alles goed verloopt met het voorstel tot huurverlaging. Let dus goed op. U moet het eens zijn met het voorstel voor de nieuwe huurprijs dat u per brief voor 1 mei van Lieven de Key of Lieven de Stad ontvangt. Bent u het niet eens, maak dan bezwaar aan. Het zou kunnen dat u vindt dat u méér huurverlaging zou moeten krijgen, bijvoorbeeld op basis van eerder gemeld langdurig achterstallig onderhoud.

Onder elk stukje gras zit altijd een addertje. Zo ook nu. De gegevens van de Belastingdienst zijn gebaseerd op 2021. Bent u in 2022 of 2023 minder gaan verdienen (u bent bijvoorbeeld werkloos geraakt, u heeft minder opdrachten, u bent AOW-gerechtigd geworden, u bent alleen of juist samen gaan wonen, et cetera) dan zult u zelf aan de bel moeten trekken bij Lieven de Key of Lieven de Stad over de huurverlaging waar u recht op heeft. Maar let op: u moet dan uw huurverlaging claimen op basis van een voorstel waarin Lieven de Key of Lieven de Stad waarschijnlijk juist aanstuurt op verhoging op basis van inkomensgegevens uit 2021. Reageer op het voorstel zodra u de brief ontvangt. Wilt u hulp, neem dan contact met Stichting !WOON.

Een ander addertje is de voorwaarde dat u moet huren bij een woningcorporatie. Lieven de Stad is een commerciële vastgoedonderneming die niet niet langer onder de noemer ‘woningcorporatie’ valt sinds de splitsing van Lieven de Key. Arcade heeft als huurdersvereniging met Lieven de Key en Lieven de Stad afgesproken dat sociale huurders van Lieven de Stad die recht hebben op eenmalige huurverlaging deze ook krijgen, óf automatisch óf nadat ze zelf aan de bel hebben getrokken.

Inkomensgrenzen voor eenmalige huurverlaging:
Eenpersoonshuishouden maximaal € 23.250,-
Eenpersoonshuishouden met AOW maximaal € 24.600,-
Meerpersoonshuishouden maximaal € 30.270,-
Meerpersoonshuishouden met AOW maximaal € 32.730,-

Een ander belangrijk punt is dat de komende huurverhogingen niet meer worden gebaseerd op de hoogte van de inflatie, zoals in de afgelopen jaren. Vanaf nu volgt de huurverhoging de loonontwikkeling. Of dat gunstiger uitpakt moeten we afwachten. Voor dit jaar in ieder geval wel omdat de inflatie zo ontzettend hoog is.

Een ander kabinetsvoornemen is een aanpassing van de huurtoeslag waardoor meer huurders in aanmerking komen voor huurtoeslag. De bovengrens van € 750,- netto huur per maand moet dan verdwijnen. Dat zou betekenen dat ook huurders met een hogere huurprijs in aanmerking komen voor huurtoeslag. Daarnaast komen jongeren dan vanaf 21 jaar (nu 23 jaar) in aanmerking. Wel blijven de inkomenseisen gelijk en gaat de gemiddelde toeslag met € 10,- per maand per huurder naar beneden. Hoe dit voornemen verder uitpakt is afwachten. Want het voornemen moet nog door zowel de Tweede Kamer als door de Eerste Kamer worden goedgekeurd. En het is buiten dat maar de vraag of het huidige kabinet er de komende tijd nog zit.

Wilt u precies de regels weten betreffende huurprijzen, kijk dan op www.huurregels.nl.

Deze opinie verscheen 6 april 2021 in Het Parool.

Zodra het woord ‘woningnood’ valt wijst het Amsterdamse gemeentebestuur wat al te graag naar politiek Den Haag. Maar we weten allemaal dat die het woonbeleid al tien jaar over de schutting gooit. Amsterdam zou juist een dikke vinger in de pap moeten hebben op woongebied. Met al zeven jaar dezelfde sociale wethouder op Bouwen en Wonen zou je bovendien verwachten dat er zoiets als een visie op ‘een Amsterdam van Amsterdammers’ zou liggen.

De afgelopen weken werd geregeld in Het Parool geschreven over de uittocht van middeninkomens die in Amsterdam geen woning kunnen vinden, zowel koop als huur.

Zodra het woord ‘woningnood’ valt, wijst het Amsterdamse gemeente­bestuur graag naar politiek Den Haag. Terwijl dat het woonbeleid al tien jaar over de schutting gooit. Je zou na zeven jaar dezelfde socialistische wethouder op Bouwen en Wonen verwachten dat er een visie en een strategie op ‘een Amsterdam van Amsterdammers’ zou liggen.

Maar helaas is er nog steeds geen antwoord op de vraag voor wie de stad bedoeld is en wie hier nu eigenlijk een toekomst wordt gegund. Ook de Omgevingsvisie 2050 biedt geen aanknopingspunten. Zelfs de corporaties hebben geen idee welk type woningen de gemeente wenselijk vindt en hoe zij deze over de stad moeten verdelen.

Als huurdersvereniging zien wij steeds meer huurders uit alle inkomensgroepen in onzekere en onwenselijke woonsituaties belanden. Dat is maar ten dele te wijten aan de woningnood. Het ligt ook aan de weigering van het Amsterdamse gemeentebestuur om te bepalen voor wie Amsterdam bedoeld is.

Dit wordt geïllustreerd door gemeentelijke regelingen, zoals Van Groot naar Beter. Deze levert corporaties grote lege woningen op die een aantal van hen niet van plan is opnieuw te verhuren. Deze woningen gaan in de verkoop tegen marktconforme prijzen. Huurdersvereniging Arcade vindt dat de gemeente erop moet toezien dat grote woningen behouden blijven voor de huursector en voor meeroudergezinnen, en dat elke corporatie daaraan gehouden is op straffe van boetes en beperking op lucratieve projectontwikkeling.

Inmiddels heeft de gemeente een nieuwe regeling bedacht: een gewijzigd digitaal toewijzingssysteem om sociale huurwoningen te verdelen. Het is met name gericht op jongeren en ouders in echtscheiding. Voor meeroudergezinnen, ouderen en kwetsbaren – laat staan bewoners met een niet-urgente maar wel noodzakelijke verhuisbehoefte – betekent het een langere wachttijd. Deze regeling beidt wederom geen oplossing voor het gedrang om een betaalbare huurwoning.

Het voorgestelde digitale puntensysteem zou wat Arcade betreft getoetst moeten worden bij het College voor de Rechten van de Mens. Kan een gemeente zo op leeftijd discrimineren? Dit zou het gemeentebestuur misschien dwingen te antwoorden op de vraag: voor wie is Amsterdam bedoeld? Gaan we voor jong, flex, voor ‘ruggengraat’ en middeninkomens, voor van alles een beetje, of voor de superrijken?

Helmie Bijleveld
Voorzitter Huurdersvereniging Arcade

Door Actie Radius

“HEBBEN KLACHTEN NOG WEL ZIN OF NUT??

Afgelopen najaar heeft Arcade het onderzoeksrapport, “Huurders over De Key”, gepubliceerd over hoe bewonerscommissies de contacten met De Key ervaren. Dat blijkt niet zo best te zijn. Uiteraard belooft De Key beterschap. Afgevraagd kan worden of dit wel kan lukken op korte termijn. En of de medewerkers hiervoor genoeg ruimte van de directie krijgen. Wat dat laatste betreft hieronder een voorbeeld.

Een huurder ontdekt bij de jaarlijkse afrekening een ongewone hoge meterstand voor het gas. Na contact met De Key wordt de SOS-dienst ingeschakeld vanwege het vermoeden van een gaslek. Dit laatste klopt, boven het plafond wordt een lek geconstateerd. En gerepareerd. Tot zover verloopt alles prima. Een gaslucht is niet geroken. Waarschijnlijk omdat het gaslek boven het plafond zit en via ontluchtingskanalen weggelekt kan zijn.

Maar ja, denkt de huurder, door het lek zit ik met een te hoge gasrekening. Daar is De Key toch aansprakelijk voor? Hij stuurt een kort briefje naar De Key waarin hij De Key aansprakelijk stelt. Met een korte omschrijving van het gebeuren en van zijn normale gasverbruik om een indicatie te geven van mogelijke kosten. En dat nadere informatie zal volgen. Ook vermeldt de huurder dat de monteur heeft laten weten dat “het had kunnen ontploffen en dat het zeer matig aangelegd was”.

Dan zou je verwachten dat De Key een beleefd briefje zou terugsturen in de trant van “Wij hebben u brief ontvangen. Wij wachten uw nadere informatie af alvorens wij een definitieve beslissing nemen over de door u gestelde aansprakelijkheid”. Maar nee, de jurist van De Key gaat er met een gestrekt been in. De aansprakelijkheid wordt zonder meer afgewezen. Over het mogelijke hogere gasverbruik is De Key nogal bot: “U onderbouwt het niet, er zijn geen bewijsstukken, u toont geen causaal verband aan tussen beide zaken, u overlegt geen bewijs”. Terwijl de huurder heeft aangegeven met nadere informatie te komen. Ook het feit dat er geen gaslucht is geroken wordt gebruikt om de aansprakelijkheid af te wijzen. Tot slot suggereert de jurist dat de gasmeter mogelijk kapot is.

Ook heeft de jurist met de SOS-dienst gebeld en krijgt te horen dat deze “de woorden van de monteur niet herkend”. Vreemd! Deze medewerker van de SOS is er niet bij geweest. Door daar meer waarde aan te hechten dan aan de woorden van de huurder zet de jurisi de huurder neer als leugenaar. Onvoorstelbaar, een doodzonde.

De huurder voelt zich dan ook bot en onrechtvaardig behandeld. Daarom dient de BC een klacht in bij de directie. Tot verbazing van de BC wordt de klacht niet afgehandeld door de directie maar door een collega/leidinggevende van de jurist. In een lange brief wordt de klacht afgewezen en het handelen van de jurist volledig goedgepraat. In feite komt dit er op neer dat de slager zijn eigen vlees keurt. Want zo’n aansprakelijkheidsstelling komt altijd terecht bij de leidinggevende, die intern overlegt wie en hoe deze zal gaan afhandelen. Dus betreft de klacht van de BC ook de leidinggevende. Dan kan en mag hij deze klacht natuurlijk niet zelf afhandelen.

Als de directie op deze manier doorgaat zal er zeker geen verbetering komen. En is het wachten op het volgende onderzoeksrapport, getiteld “Alweer, nog steeds huurders over De Key”.

En de huurder? Door verandering van leverancier en daarna een overname is het moeilijk om de benodigde informatie bij elkaar te krijgen. Bovendien zit de huurder privé in een moeilijke periode. Daarnaast is hij ontmoedigd door de botte afwijzing. Uiteindelijk gooit de huurder de handdoek in de ring. En is De Key de trotse (?) winnaar!”

Door Actie Radius

“NEGATIEVE GRONDHOUDING – HOE LANG NOG?

In een van de vorige nieuwsbrieven hebben wij geschreven over de negatieven grondhouding van De Key naar aanleiding van de perikelen rond de zolderkamers (Zie hier het artikel). Helaas blijkt dat ook bij veel andere kwesties, uit het verleden en nog lopende, De Key een negatieve grondhouding ten toon spreidt. Kennelijk moeten huurders, BC’s en Arcade elke keer weer een procedure starten (bij de rechtbank, huurcommissie, etc.) om hun gelijk te behalen. Want op een normale manier lukt het steeds maar niet. De Key blijft de zaken frusteren; erover liegen of proberen af te kopen, zelfs als De Key weet dat zij fout zit. In sommige gevallen geeft De Key op het laatste moment toe om een voor haar negatieve uitspraak te ontlopen.

Hieronder in het kort een aantal voorbeelden.

Zolderkamers

De zaak rond de status van zolderkamers heeft bijna vijf en een half jaar geduurd voordat De Key erkende dat de ruimtes inderdaad zolderkamers zijn. De BC Mesdagstraat, en later ook Arcade, heeft eigen documenten van De Key overlegd waarin duidelijk vermeld staat dat de ruimtes zolderkamers zijn.  Zelfs toen de BC met de officiële blauwdrukken van het bouwplan is gekomen is dit door de directie van De Key genegeerd. Zowel de BC als Arcade werden aan het lijntje gehouden.

Pas nadat Arcade ten einde raad een advocaat heeft ingeschakeld, en de advocaat de blauwdrukken en informatie van BWT nogmaals naar de directie heeft gestuurd is de directie overstag gegaan voor het complex Mesdagstraat. Terwijl het duidelijk is dat het probleem verder reikt dan één complex. Ook in andere complexen is sprake van zolderkamers, zoals Arcade en de BC’s steeds hebben aangegeven en ook aangetoond. De verhuurders zou die ruimtes dus ook als zolderkamers moeten kunnen gebruiken.

Daarom is Arcade gedwongen om door te gaan met procederen voor erkenning van deze zolderkamers in andere complexen. Daarnaast heeft De Key de laatste jaren stelselmatig binnentrappen verwijderd die in het verleden met toestemming zijn aangelegd. En huurcontracten afgegeven met een verbod om de zolderkamer te gebruiken als slaapkamer. Dit zijn allemaal onrechtmatige zaken die ook rechtgezet zullen moeten worden.

Overigens moet De Key zelf de beschikking hebben over blauwdrukken. Kennelijk is het eigen archief niet op orde.

Onderhoudsabonnement

Een andere zaak betreft het onderhoudsabonnement en de lijst van reparaties die daaronder zouden vallen. Deze lijst is na een adviesronde met Arcade, eenzijdig door De Key aangepast. Daarbij werden zaken weggelaten en zijn er duidelijke verschillen ontstaan tussen de adviesversie en de versie die De Key hanteert. Dit is in eerste instantie aangekaart door een attente huurder waarvan een kapotte toiletbril niet vervangen wordt. Terwijl dit volgens de adviesversie van het abonnement wel zou moeten. Nadat de zaak bij de huurcommissie is aangekaart probeert De Key de huurder af te kopen. De toiletbril kan vervangen worden als de procedure gestopt wordt. Echter deze huurder (tevens voorzitter van een BC en vrijwilliger bij Arcade) is principiëel en zet de procedure voort.

Helaas is de huurcommissie nalatig door deze zaak niet te behandelen als een overlegwetzaak zoals de huurder dit heeft ingediend. Pas na tussenkomst van de ombudsman wordt het een overlegwetzaak. Bovendien voegt Arcade zich bij deze zaak. Ook nu weer komt De Key met een halfslachtig voorstel van de toiletbril vervangen, en dan is het toch in orde? Niet dus. Het gaat om het belang van alle huurders. En om het goed functioneren van De Key. Met andere woorden Arcade gaat door. En jawel, kort voor de zitting gaat De Key overstag.

Dat De Key de huurder probeert af te kopen en daarmee de procedure te stoppen duidt er op dat De Key zich ervan bewust is dat zij fout zit. Als je denkt sterk te staan is een “afkoopsom”  niet nodig. Al met al een negatieve grondhouding.

Huismeester

Ook met betrekking tot de (imaginaire) huismeester botst het tussen diverse BC’s en De Key. Bij veel complexen is ergens in 2010 de post huismeester opgevoerd bij de servicekosten, voor een paar euro per maand. Wel alleen bij nieuwe verhuringen, zonder dit kenbaar te maken. Maar omdat dit een wijziging is van het servicekostenpakket, corporatiebreed, had hierover advies gevraagd moeten worden aan zowel Arcade als aan betrokken BC’s. Dit is nooit gebeurd. Daarmee is de invoering sowieso onrechtmatig.

Diverse BC’s hebben pas veel later (De Key houdt de informatie achter!) door dat huurders in hun complex betalen voor een huismeester die in hun ogen niet bestaat en tekenen protest aan. Het verweer van De Key is in feite het opwerpen van een rookgordijn. Als de BC’s vragen om een takenpakket van de huismeester volgt steevast het takenpakket van de beheerder. Zonder specifieke, extra taken die toegeschreven zouden kunnen worden aan een huismeester. Terwijl voor servicekosten De Key wettelijk verplicht is om alle taken en kosten te specificeren.

Een huurder is naar de huurcommissie gestapt. Ook daar komt De Key met hun rookgordijn door de beheerder en huismeester te verwarren. Zonder specifieke en extra huismeestertaken te specificeren. Helaas trapt de huurcommissie daar in met een vreemde redenering. De beheerder houdt spreekuur en rijdt regelmatig door de buurt, dus is de huismeester  zichtbaar. Het moet niet gekker worden.

Het betekent dat de BC’s ook hiervoor naar de rechter zouden moeten stappen om hun gelijk te behalen. Echter het budget is zeer beperkt en een advocaat kost veel geld. De BC’s staan daardoor met de rug tegen de muur! Waar kunnen BC’s nog terecht? Zou een klacht bij de Raad van Commissarissen kunnen helpen?

Huurverhoging

Bij de huurverhoging van 2017 gaat het in een aantal complexen mis. Daar worden ten onrechte te hoge huurverhogingen opgelegd. Geheel in strijd met het eigen huurbeleid dat in overleg met Arcade is vastgelegd. Huurders die bezwaar maken worden automatisch doorgestuurd naar de huurcommissie. Echter deze oordeelt alleen over de wettelijke kaders en niet over het interne beleid van De Key. Met als gevolg dat deze huurders bot vangen bij de huurcommissie. De Key had deze huurders door moeten verwijzen naar de geschillencommissie. Later heeft Arcade dit bij de directie aangekaart en verzocht om dit recht te zetten. Dit is zonder meer en ongemotiveerd afgewezen. Ook hier zouden de huurders en Arcade naar de rechter moeten stappen. Maar Arcade heeft al twee rechtzaken lopen, over de statuten en de boedelscheiding.

 

In bovenstaande zaken is duidelijk dat de grondhouding van De Key ten aanzien van de huurders behoorlijk negatieve is. Ook al weet de directie dat zij fout zit, de directie wil nooit toegeven, probeert het af te kopen of traineert de zaak. Dat is eigenlijk al veel langer aan de gang. In onze laatste gedrukte nieuwsbrief van november 2017, meegezonden in december met de informatiekrant van De Key, hebben wij al aandacht hieraan besteed in een lang artikel getiteld “anti-huurdersbeleid”. Een opsomming van kwesties waarbij de huurders met een kluitje het riet ingestuurd of voorgelogen worden. Hetgeen identiek is aan een negatieve grondhouding.

Hoe lang moet dit nog doorgaan? Moeten de huurders voor elk probleem, voor alles en nog wat naar de rechter stappen? Dit kan toch niet de normale gang van zaken zijn bij een sociale verhuurder? Is hier sprake van wanbeleid ten aanzien van huurders? Zou de Raad van Commissisarissen hier iets aan kunnen doen?”

 

 

 

Door Actie Radius

“Knelpunten van de Huurverhoging 2019

Het voorjaar is traditioneel de tijd voor de huurverhogingen. Uiteraard is daar het een en ander aan vooraf gegaan. In 2018 hebben de Woonbond (huurders) en AEDES (corporaties) onderhandelt over een Sociaal Huurakkoord. Dat hebben ze ook bereikt, namelijk een verhoging gelijk aan de inflatie. Wel met de mogelijkheid dat corporaties die het financiëel moeilijk hebben daar 1% bovenop mogen doen. Wel blijft de huursom benadering in stand. Dit betekent dat die inflatienorm, plus die eventuele 1%, een gemiddelde verhoging is. Sommige huurders een hogere, sommige een lagere verhoging. Aan die 1% extra zijn wel een voorwaarden verbonden. De corporatie moet aan de huurdersorganisatie tijdig en goed gemotiveerd aan kunnen tonen dat zij financiëel in zwaar weer zit.

Echter dit Huurakkoord is te laat gekomen om dit op tijd wettelijk vast te kunnen leggen. Wel heeft de minister in haar huurverhogingsbrief nadrukkelijk de corporaties aanbevolen om dit Huurakkoord wel toe te passen. Vooruitlopend op de wettelijke regeling.

In het voorstel dat De Key bij Arcade heeft ingediend ter advisering is De Key uitgegaan van de inflatie plus die 1% extra verhoging. Arcade is het niet eens met deze 1% extra en heeft goed gemotiveerd aangegeven dat De Key de zwakke financiële positie onvoldoende heeft gemotiveerd. Daarbij heeft De Key niet alle informatie beschikbaar gesteld aan Arcade. Bovendien is dit onderdeel op het allerlaatste moment op de agenda van het overleg gezet. Zodat Arcade zich nooit heeft kunnen voorbereiden. Daarnaast is bekend dat De Key plannen (en dus ook geld) heeft voor grootschalige bouw van studenten- en starterswoningen. En lost De Key versneld haar leningen af. Zo zwak is de financiële positie dus niet!

Het antwoord van De Key op het Arcade-advies is ronduit teleurstellend. Het wordt volledig terzijde geschoven. Ook adviezen over betere informatie aan de huurders legt De Key naast zich neer. Arcade gaat zich hierover beraden.

Eén bijzonder puntje wil Arcade er nog uitlichten. Het is gebruikelijk dat huren van sociale huurwoningen nooit uitstijgen tot boven de liberalisatiegrens. Deze grens is nu 720,42 euro. Toch wil De Key wel dat de huren door de verhoging boven deze grens uitkomen. Want dan betaalt De Key voor deze woningen geen verhuurdersheffing, een soort belasting voor sociale verhuur. Arcade is hier fel tegen. Toch gaat De Key dit doorzetten. De huurders die dit overkomt zouden bezwaar moeten maken tegen hun huurverhoging. Niet bij de Huurcommissie, maar bij de Geschillencommissie van De Key zelf. Wel samen met Arcade om een goede brief op te stellen. Het is toch bizar dat huurders teveel huur moeten betalen om De Key belastingvoordeel te geven!

Huurders die bezwaar maken tegen de huurverhoging krijgen meestal een standaardbrief van De Key waarin staat dat zij dit bezwaar naast zich neerleggen en dat de huurders geen kans maken bij de Huurcommissie. Dat klopt meestal ook. De Huurcommissie toetst de wet, niet het eigen beleid van De Key. Wat De Key gewoon vergeet te melden is waar de huurders met hun bezwaar wel terecht kunnen. Dat is de Geschillencommissie van De Key. En dat is vaak het geval bij huurverhogingskwesties.

De brief die huurders ontvangen bevat geen achtergrond informatie. Daarvoor wordt verwezen naar de website en de bijgesloten Huurkrant. Echter zonder te vermelden dat de Huurkrant algemene informatie geeft. En de website het specifieke beleid van De Key. In beiden staat niets over het dringende advies van de minister om het Huurakkoord wel toe te passen. En op de website van De Key worden slechts de percentages genoemd van 3,0% en 1,6% plus de grens van 651,03 euro waaronder en waarboven deze percentages gelden. Helemaal niets over het gemiddelde (de huursom). Volgens het Huurakkoord 1,6%. Terwijl De Key wel daarvoor de 1% extra hanteert, zonder enige uitleg. Eigenlijk onvoldoende en eenzijdige informatie.

De knelpunten van de Huurverhoging

De Key heeft aandacht voor huurders die door de huurverhogingen financiëel in de knel komen of al zijn gekomen genegeerd. Wel zegt De Key tegen Arcade dat iedereen altijd kan aankloppen. Maar dit wordt niet bekend gemaakt aan de huurders zelf. Daarom hieronder standpunten met betrekking tot knelpunten van de Huurverhoging.

“Goedkoop” scheefwonen

Huurders met een inkomen hoger dan 42.436 euro die in een sociale huurwoning zitten worden beschouwd als scheefwoners. Zij hebben eigenlijk geen recht op zo’n woning. Daarom krijgen zij een extra huurverhoging, dit jaar 5,6%. Voor wie ver boven deze grens verdient kan wel iets anders vinden. De meesten zullen dit al gedaan hebben. Maar wie net iets meer verdient kan geen kant op de overspannen woningmarkt. En toch elk jaar een forse huurverhoging. Arcade kan zich voorstellen dat het op een gegeven moment teveel wordt. Zeker voor die huurders die bijvoorbeeld tegen hun pensioen aanzitten, met een inkomensval in het vooruitzicht.

Ook ouders met een relatief laag inkomen. Maar wel met inwonende volwassen kinderen. Het gezamenlijke inkomen kan boven de grens uitkomen. Met forse huurverhogingen. Als de kinderen eindelijk zelf woonruimte vinden blijven de ouders achter met een flink verhoogde huur, maar wel met een laag inkomen. 

In beide gevallen kunnen huurders uiteindelijk financiëel in de knel komen te zitten. En zouden huurbevriezing of -verlaging moeten kunnen krijgen.

“Duur” scheefwonen

Dit komt vaker voor dan goedkoop scheefwonen. Noodgedwongen omdat er niets anders is zijn zij begonnen met een hoge aanvangshuur. Maar wel elk jaar huurverhogingen terwijl het inkomen gelijk is gebleven of mogelijk achteruit is gegaan. Misschien zelfs werkloos geworden. Kortom op veel manieren kunnen huurders in de knel komen te zitten. Huurbevriezing of zelfs verlaging moet mogelijk kunnen zijn.

Vrije sector

Ook in de vrije sector heeft De Key de afgelopen jaren de maximaal toegestane huurverhoging gevraagd. Met een hoge aanvangshuur en hoge percentages elk jaar kan ook voor sommige van deze huurders een grens bereikt worden. Huurbevriezing cq -verlaging zou hen enorm helpen.

Inkomensval

Huurders die hun baan verliezen, met pensioen gaan of die een eenmalige uitkering (bijv. ontslagvergoeding) hebben ontvangen kunnen op grond van hun inkomen van twee jaar terug een inkomensafhankelijke huurverhoging krijgen van 5,6%. Terwijl het huidige en toekomstige inkomen tot onder de grens van 42.436 euro is gedaald. Deze huurders moeten altijd bezwaar maken. Zij hebben recht op een lager percentage. Wel moeten zij hun huidige financiële situatie met papieren kunnen bewijzen. Misschien is zelfs een huurbevriezing of –verlaging gewenst en mogelijk.

Tot slot nog een opmerking over huurbevriezing en –verlaging. In het Sociaal Huurakkoord tussen de Woonbond en AEDES zijn ook afspraken gemaakt ten aanzien van huurbevriezing en –verlaging. Zie hiervoor de website van de Woonbond. Ook hiervoor geldt dat het nog niet wettelijk is vastgelegd. Maar dat de minister de corporaties dringend adviseert zich er wel aan te houden. Echter ook hier blijkt De Key eigenwijs en wijst verzoeken voor huurbevriezing af op grond van het feit dat dit nog geen wettelijke verplichting is. Na afwijzing bestaat er wel de mogelijkheid om naar de gechillencommissie van De Key te stappen. Maar of dit iets zal opleveren is niet te voorspellen. In ieder geval geldt: nooit geschoten is altijd mis!”